Κακόβατος Ηλείας

Ο Κακόβατος είναι γραφικό παραθαλάσσιο χωριό του νομού Ηλείας. Βρίσκεται στο κέντρο του Κυπαρισσιακού κόλπου, τρία χιλιόμετρα ΝΔ της Ζαχάρως και περιβάλλεται από τα χωριά Σχίνοι ή Μπισχίνι, Καλίδονα, Ανήλιο και Νεοχώρι.

Έχει διοικητική έκταση 4.302 στρέμματα και είναι κτισμένο ανάμεσα σε δύο πευκοδάση που εκτείνονται βόρεια και νότια του χωριού, παράλληλα με τη θάλασσα, σε απόσταση 200 – 400 μέτρα από αυτή. Το χωριό από τη σύστασή του αποτέλεσε κοινότητα του Δήμου Αρήνης, συσταθέντος με το Β.Δ. της 9ης (21) Απριλίου 1835, στο οποίο απουσιάζει ο Κακόβατος, που αποτέλεσε μεταγενέστερη προσάρτηση. Με το Β.Δ. 31.8.1912 ΦΕΚ Α'262/12 «περί σύστασης κοινοτήτων» αποτέλεσε αυτοτελή κοινότητα μέχρι το 1997 που με το νόμο 2539/97 αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Ζαχάρως, μετά δε το νόμο 3852/2010 αποτέλεσε τοπική ενότητα του δήμου Ζαχάρως-Φιγαλίας.

Το όνομά του κατά την πιο δόκιμη άποψη προέρχεται από το επίθετο κακός και το ρήμα βαίνω, υπονοεί δε τον αδιάβατο ή δυσκολοδιάβατο τόπο. Τούτο έχει την ακόλουθη εξήγηση: κατά την Τουρκοκρατία η περιοχή ήταν ακατοίκητη εξαιτίας του εκτεθειμένου τοπίου και της μη παροχής καμιάς ασφάλειας, τόσο στις διαθέσεις του κατακτητή, όσο και στις από τη θάλασσα επιδρομές πειρατών ή Ενετών και Γενουατών τυχοδιωκτών. Οι Έλληνες είχαν αποσυρθεί σε ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές μακριά από τις παραλίες, πράγμα που συνετέλεσε στην εγκατάλειψη των γαιοκτημάτων, με συνέπεια την ανάπτυξη δασώδους βλάστησης που κατέστησε την περιοχή αδιάβατη.

Το κλίμα είναι υγρό ιδιαίτερα το χειμώνα, ενώ το έδαφος αρκετά πλούσιο, αφού έχει σχηματισθεί από προσχώσεις των χειμάρρων Καλίδονας και Ανηλίου που ενώνονται στο ύψος της Εθνικής Οδού Πύργου – Κυπαρισσίας, διαρρέοντας στη συνέχεια τον Κακοβατίτικο κάμπο στα νότια του χωριού.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Ανατολικά του χωριού και σε απόσταση 1000 περίπου μέτρων βρίσκεται ο λόφος του Νέστορα, που η σκαπάνη του Γερμανού αρχαιολόγου Δαίρπφελδ το έτος 1907 έφερε στην επιφάνεια, από συλημένους τάφους, πολλά αρχαία ευρήματα, τα περισσότερα των οποίων βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Το σπουδαιότερο από αυτά είναι το χρυσό δαχτυλίδι – σφραγίδα του Νέστορα, που αποτέλεσε για πολλά χρόνια, μέχρι το 1965, αντικείμενο μελέτης, αναφορικά με τη γνησιότητά του. Το δαχτυλίδι τούτο (δακτύλιος σφραγιστήρ, κατά τον ιστορικό Παύλο Καρολίδη), παριστά σύμπλεγμα από ψυχές, χρυσαλίδες και γρυπόμορφες γυναίκες, στοιχεία που συνέτειναν στην αμφισβήτηση της γνησιότητάς του, σε σχέση με το Νέστορα και τον μυκηναϊκό πολιτισμό, γιατί πουθενά δεν είχαν βρεθεί σε κρητομυκηναϊκά ευρήματα παρόμοιες παραστάσεις. 

Το έτος 1965 όμως ο αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης ανακάλυψε στις Αρχάνες της Κρήτης, σε ασύλητο βασιλικό τάφο δαχτυλίδι που φέρει μεταξύ άλλων δύο πεταλούδες και μια χρυσαλίδα, γεγονός που απέδειξε τη γνησιότητα του δαχτυλιδιού του Νέστορα κι έφερε στην επικαιρότητα τη θεωρία του αρχαιολόγου Άρθουρ Έβανς, ο οποίος είχε αγοράσει το δαχτυλίδι του Νέστορα στο Κακόβατο και δημοσίευσε το 1922 μελέτη, στην οποία υποστήριζε ότι στο δαχτυλίδι απεικονίζονται τα διαδοχικά στάδια της μύησης ενός ζεύγους νεκρών στα μυστήρια του κάτω κόσμου και η αθανασία που επιτυγχάνουν.

Ως προς τα λοιπά ευρήματα τα πιο σημαντικά είναι οι ευμεγέθεις πίθοι από κεραμεική, που κατά τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο, είναι οι καλύτεροι από τους ανακαλυφθέντες σε άλλες ανασκαφές, γεγονός που σε συνάρτηση με τους θολωτούς τάφους, τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Πύλος του Νέστορα παρά το Κακόβατο, υπήρξε σπουδαίο κέντρο Μυκηναϊκού πολιτισμού.

Σύμφωνα με ψηφοφορία που έγινε μέσω διαδικτύου με πρωτοβουλία του ΥΠΕΧΩΔΕ κατά τα έτη 2000-2001 ο Κακόβατος συγκαταλέγεται μεταξύ των 15 καλύτερων παραλίων της χώρας μας όπως καταγράφεται σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» της 19.7.2001. Η ψηφοφορία διεξήχθη στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.thalassa.gr που από την ημέρα που δημιουργήθηκε μέχρι την άνω ημερομηνία είχε συγκεντρώσει 300 χιλιάδες επισκέπτες από τουλάχιστον 45 χώρες.