Μαυροπηγή Κοζάνης

Λίγες εκατοντάδες μέτρα έξω από το χωριό Μαυροπηγή στην Πτολεμαΐδα, υπάρχει ένας συρμάτινος φράχτης που κόβει ξαφνικά στη μέση ένα καταπράσινο χωράφι. Αμέσως μετά τον φράχτη ξεκινά το χάος: ένα απέραντο ορυχείο λιγνίτη, το οποίο εκμεταλλεύεται η ΔΕΗ για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, βαθύ ίσα με 50 μέτρα, απόκοσμο και τόσο αχανές ώστε τα φορτηγά που μεταφέρουν το πολύτιμο «κάρβουνο» να φαίνονται από εδώ πάνω σαν μικρές κουκίδες, που κινούνται στα έγκατα της γης.

Η Μαυροπηγή είναι το τελευταίο χωριό – φάντασμα, το οποίο εγκαταλείπεται αναγκαστικά από τους κατοίκους του. Αυτό συμβαίνει γιατί η ΔΕΗ πρέπει να εκμεταλλευτεί το υψηλής θερμαντικότητας κοίτασμα που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας. Το ίδιο έγινε με πολλά ακόμη χωριά της Πτολεμαΐδας, ήδη από τη δεκαετία του ΄70. Καρδιά (1972-76), Χαραυγή και Εξοχή (1979-1982), Κόμανος (1999-03), Κλείτος (2000-03) και πάει λέγοντας. Σε λίγο καιρό, γιγάντιοι εκσκαφείς θα καταπιούν σπίτια και αυλές, εκκλησάκια και δρόμους στη Μαυροπηγή. Θα ακολουθήσει η Ποντοκώμη. Αυτή είναι η ιστορία των οικισμών οι κάτοικοι των οποίων είχαν την ατυχία να στεριώσουν πάνω στο «κάρβουνο» με το οποίο ηλεκτροδοτείται ολόκληρη η Ελλάδα.Στο χωριό της Μαυροπηγής επικρατεί μία θλιβερή ησυχία. Στέγες και κουφώματα σπιτιών, κάγκελα και κεραμίδια έχουν είτε πουληθεί από τους ιδιοκτήτες είτε ξηλωθεί από περαστικούς κλέφτες. Τα περισσότερα κτίρια στέκουν μόνο με τα τούβλα και τα ανοίγματα των παραθύρων να χάσκουν. Μέχρι πριν λίγα χρόνια στο χωριό ζούσαν 600 άνθρωποι, όμως πλέον έχουν απομείνει γύρω στις δέκα οικογένειες, και όσοι επιστρέφουν εδώ έρχονται για να πακετάρουν τα τελευταία τους υπάρχοντα.