Άνω Ραβένια Ιωαννίνων

Τα Άνω Ραβένια είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων. Διοικητικά ανήκε στον Καποδιστριακό Δήμο Καλπακίου και σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Πωγωνίου. Είναι αμφιθεατρικά χτισμένο σε πλαγιά, στους πρόποδες του λόφου Γκιώνη και σε υψόμετρο περίπου 640μ. Πριν δημιουργηθεί ο οικισμός υπήρχαν πολλοί συνοικισμοί των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα μόνο οι ονομασίες (Κάτω Χώρα, Άνω Χώρα, Καβαλάρης, κ.τ.λ.). Το κλίμα είναι υγιεινό και ξηρό λόγω του πετρώδους εδάφους και της καθαρής ατμόσφαιρας που οφείλεται στο υψόμετρο και τα πολλά δάση που το περιβάλλουν.

Τη δεκαετία 1960 τα Άνω Ραβένια είχαν περισσότερους από 400 μόνιμους κατοίκους, που ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Σημαντική θέση κατείχε και η αμπελοκαλλιέργεια. Σήμερα υπάρχουν περίπου 100 μόνιμοι κάτοικοι ως επί το πλείστον συνταξιούχοι αλλά και αρκετοί νέοι που ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία και την υλοτομία.

Η ονομασία (Άνω Ραβένια), προέρχεται από το αρχαίο επίρρημα «ράον» και το ρήμα «Βαίνω», που σημαίνει «εύκολα διαβαίνω. περνώ». Σύμφωνα με άλλη άποψη, η ονομασία προέρχεται από το αρχαίο σλαβικό tavbnb. που σημαίνει «ομαλό, επίπεδο μέρος». Συνεπώς όποια θεωρία και αν υιοθετηθεί ΡαΒένια σημαίνει ευκολοδιάΒατο. ομαλό μέρος.

Δημιουργία

Πριν τη σημερινή μορφή του χωρίου, υπήρχαν μικρότεροι οικισμοί, γνωστότεροι των οποίων η Κάτω Χώρα, η Άνω Χώρα, ο ΚαΒαλάρης τα Μακρύσκηνα και η Σαράκω. Η μνήμη του χωριού φθάνει μέχρι 400 περίπου χρόνια. Η παράδοση αναφέρει ότι κατά την Τουρκική κατοχή χάρη στην επιρροή εμπόρων από το Ζαγόρι που είχαν εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη, ο Αλή Πασάς δεν κατάφερε να επιβάλει την εξουσία του στα Άνω ΡαΒένια.

Κατά την Τουρκοκρατία

Τα Ανω Ραβένια είναι ένα από τα 46 χωριά της Επαρχίας Ζαγορίου. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, τα χωριά του Δυτικού Ζαγορίου πέτυχαν τη δημιουργία αυτόνομης και αυτοδιοίκητης επαρχίας με έδρα το Πάπιγκο. Τα προνόμια του Ζαγορίου ίσχυσαν μέχρι το 1863. Από το 1864 μέχρι το 1913 (έτος απελευθέρωσης Ιωαννίνων από τους Τούρκους) σε κάθε Ζαγοροχώρι εκλέγονται οι κοινοτικοί άρχοντες (πρόεδρος και κοινοτικό συμβούλιο, γνωστοί με το όνομα δημογεροντία).

Νεότερη Ιστορία

Αυτή αρχίζει μετά το 1913. Το 1917 το χωριό βρέθηκε υπό Ιταλική κατοχή με πείνα και καταναγκαστικά έργα. Από το 1920 μέχρι το 1940 το χωριό έζησε μια ζωή κανονική με 450 περίπου κατοίκους. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 άρχισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και όπου έγιναν φοβερές μάχες τόσο στην ευρύτερη περιοχή του Καλπακίου. Στη συνέχεια, και μέχρι το 1944 η Γερμανική κατοχή άφησε μεγάλες ανθρώπινες απώλειες και το 1947 ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, που υπήρξε η αιτία να εγκαταλείψουν το χωριό πολλοί κάτοικοι του χωριού και να εγκατασταθούν σε αστικά κέντρα. Τη δεκαετία του 1960, κατά την μαζική μετανάστευση, πολλοί κάτοικοι εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Γερμανία .

Αξιοθέατα

Γύρω από την πλατεία ο επισκέπτης βλέπει το πετρόχτιστο σχολείο (Θωμαϊδιος Σχολή), το παλιό κοινοτικό γραφείο και το κοινοτικό καφενείο που χτίστηκαν με χρηματοδότηση του Ευθύμιου Θωμαϊδη.