Σ.Σ. Μουριές Κιλκίς

Ο Σταθμός Μουριών (Τοπική Κοινότητα Σταθμού Μουριών - Δημοτική Ενότητα ΜΟΥΡΙΩΝ), ανήκει στον δήμο ΚΙΛΚΙΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΚΙΛΚΙΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”. Η επίσημη ονομασία είναι “ο Σταθμός Μουριών”. Έδρα του δήμου είναι το Κιλκίς και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας.

Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, ο Σταθμός Μουριών ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Σταθμού Μουριών, του πρώην Δήμου ΜΟΥΡΙΩΝ του Νομού ΚΙΛΚΙΣ.

Ο Σταθμός Μουριών έχει υψόμετρο 198 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 41,2591209884 και γεωγραφικό μήκος 22,8395618626. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στον Σταθμό Μουριών θα βρείτε εδώ.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η περιοχή των Μουριών απελευθερώθηκε κατά το Β’ Βαλκανικό πόλεμο από τον ελληνικό στρατό που καταδίωκε τους βούλγαρους στα υψώματα της Δοϊράνης, μετά από τη νικηφόρα μάχη του Κιλκίς. Τη Δευτέρα 24 Ιουνίου 1913, την επόμενη μέρα από την απελευθέρωση της Δοϊράνης που έγινε στις 23 Ιουνίου, απελευθερώθηκαν τα χωριά του λεκανοπεδίου Μουριών από το 23ο σύνταγμα της V μεραρχίας, με διοικητή το συν/χη Γεννάδη.

Το τέλος των βαλκανικών πολέμων βρίσκει το λεκανοπέδιο των Μουριών τμήμα του ελληνικού κράτους και τις Μουριές (Ακίντζαλι) ως το τελευταίο χωριό της Ελλάδας στα σύνορα Ελλάδας – Σερβίας – Βουλγαρίας. Ύστερα από 518 χρόνια οθωμανικής και 1 χρόνο βουλγάρικης κατοχής το λεκανοπέδιο ενσωματώθηκε στην Ελλάδα. Κατά την απελευθέρωση η κοινότητα Ακίντζαλι (Μουριών) αποτελούνταν από τους παρακάτω 18 οικισμούς: Ακίντζαλι (Μουριές), Αατλί (Καβαλάρης), Δερβισλί (Προμαχώνας), Μενετλί (Πρόχωμα), Κιολεμενλί (π.Λιθωτό), Δουργουτλί (Νίγδη), Χατζή Ογλαρί (Ψυχρόβρυση), Σαβτζαλί (Πλατανιές), Σαντζαλί (Κληματαριά), Γκεφσεκλί (Ρεματιά), Καρά παζαρλί (Αγορά), Ντουρμπαλί (Σύνορο), Μπρες (Ακρολίμνιο), Καραλί (Συκαμινιά), Μπουλαμασλί (Ακακίες), Ερτζελί (Αλαξάνδρα), Καρλόβασι (Κρητικά) και Σ.Σ. Ακίντζαλι. Αρκετά από τα χωριά αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Η παραχώρηση της π. Δοϊράνης στη Σερβία με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913), που ήταν η πρωτεύουσα του καζά Δοϊράνης για εκατοντάδες χρόνια, έδωσε την ευκαιρία στις Μουριές να αναλάβουν το ρόλο του νέου διοικητικού κέντρου του λεκανοπεδίου, την έδρα του διοικητικού τμήματος Αρχαγγέλων, της Υποδιοίκησης Κιλκίς, του νομού Θεσσαλονίκης.

Δυστυχώς, η χαρά της απελευθέρωσης δεν κράτησε πολύ, αφού στον Α’ μεγάλο πόλεμο που ξέσπασε το 1914, το λεκανοπέδιο βρέθηκε στην εμπόλεμη ζώνη των αντιμαχόμενων και οι κάτοικοί του αναγκάστηκαν να το εκκενώσουν από το Μάϊο του 1916 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1918. Ο Α’ μεγάλος πόλεμος τέλειωσε για το λεκανοπέδιο με την πιο πολύνεκρη μάχη του βαλκανικού μετώπου που έγινε στις 5/18 και 6/19 Σεπτεμβρίου του 1918 στα υψώματα της Δοϊράνης και μέσα στο λεκανοπέδιο, στα χωριά του Ακίντζαλι. Η νέα απελευθέρωση των Μουριών (Ακίντζαλι) και του λεκανοπεδίου ολόκληρου από τους γερμανο-βούλγαρους, έγινε στις 9/22 Σεπτεμβρίου 1918 από τη μεραρχία Κρήτης.

Το 1919 ιδρύθηκε η κοινότητα Ακίντζαλι με έδρα το Ακίντζαλι.

Πριν την απελευθέρωση στα χωριά του Ακίντζαλι κατοικούσαν οθωμανοί, έλληνες και βούλγαροι. Μετά την απελευθέρωση και την αποχώρηση των οθωμανών και βουλγάρων, εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την π. Δοιράνη, τη Γευγελή, τη Στρώμνιτσα (1913), τον Καύκασο (1920), το Σαράϊ, την Τυρολόη, τις Μέτρες, κ.ά. της ανατολικής Θράκης (1923), τον Πόντο (1924), τα Άδανα κ.ά. της Μικράς Ασίας (1924), τη Νίγδη της Καππαδοκίας (1924), κ.ά. Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες μαζί με τους γηγενείς έλληνες και τους σαρακατσάνους που προϋπήρχαν στο λεκανοπέδιο αλλά αναγκάστηκαν μετά το 1923 να εγκαταλείψουν τη νομαδική ζωή και να εγκατασταθούν μόνιμα, ήταν οι νέοι κάτοικοι στους οικισμούς των Μουριών. Τα παλιά οθωμανικά ονόματα χρησιμοποιήθηκαν επίσημα από το ελληνικό κράτος τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης. Η μετωνομασία των οικισμών έγινε με αναγκαστικά διατάγματα μεταξύ 1926 και 1928.

Το 1926, η κοινότητα Ακίντζαλι μετωνομάστηκε σε κοινότητα Μουριών, με έδρα τις Μουριές.

Την περίοδο του εμφυλίου, το λεκανοπέδιο, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, δοκιμάστηκε σκληρά και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Από το καλοκαίρι του 1947 μέχρι το Σεπτέμβρη του 1949, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πάρουν και πάλι το δρόμο της προσφυγιάς για να γλυτώσουν τις συνέπειες του εμφύλιου που μαίνονταν στην περιοχή μας.

Από το 1950 το λεκανοπέδιο των Μουριών ζει ειρηνικά χωρίς πολέμους και συγκρούσεις. Το 1997 ο Καποδίστρας προσάρτησε τις Μουριές, ως δ.δ. Μουριών, στο Δήμο Μουριών, με έδρα το Σ.Σ. Μουριών.